Notre-Dame, a Wartości Największego z Uczuć - Miłości!

Kiedyś nie było nic, nędza i kamienie;
proch w pewnym sensie wypełniał Ziemię.
Wśród wielu stworzeń przyszła i pora na człowieka,
a sam człowiek z czasem i na pomoc, gdzieś czeka.
Sam jednak człowiek z Wiary do Boga Jedynego,
stworzył między innymi Katedrę Notre-Dame;
niby tylko budynek, a mieszkanie choćby gołębi,
a to one są symbolem Czystości i Ducha Świętego.
I tak budowla będąca Katerą Marii Panny nadała wiarze wielu znaczenie,
pokazując majestat, wytrwałość pracy człowieka, dla strapionych pocieszenie.
Bywa, jednak; że nawet wytrwale i solidnie budowla zbudowana;
gdy nie dbając o tradycję jest za nietykalną traktowana;
To pojawi się coś, gdzie się zagubiliśmy; 
to pojawi się wartość tradycji, której nie doceniliśmy;
I, gdy budowla najcenniejsza jest w potrzebie,
nie ma do niej dojścia. Szukajmy wtedy w Niebie.
Nadzieją naszą gołębie. Te same, które przyniosły gałązkę oliwną dla Arki Noego;
nadzieją naszą ludzie, którzy zawalczą o to, co tak bardzo kochają. Coś pięknego.
Nic bowiem nie ma bardziej Uroczego wśród Wszelkiego Stworzenia,
niż dziękczynienie i prośba, modlitwa o... Cud Wielkiego Spełnienia.
O Miłosierdzie błagaj Koronką Miłosierdzia Bożego,
ludzie Mój Ukochany, gdy Szukasz Ukojenia i Wybaczenia Mego.
Gdyż to tak, jak z czasem; który zapomniałeś poświęcić w ogrodzie;
i nagle on usechł zamiast wydać owoce o kolejnym słońca wschodzie.
Gdyż to tak, jak z czasem; który nie został poświęcony dzieciom, czy małżonkowi;
trzeba wytrwałości, wielu dobrych uczynków i wybaczenia, zanim relacja się odnowi.
Gdy zaś trwa każde ze Stworzeń w Szacunku do Siebie,
w tej Czystości Darów i Trwaniu Obok Siebie,
Niczym Rzeka, czy Niczym Lekki Wiatr Moc Boża Między Nimi Przepływa;
a wśród Roślin, Zwierząt, czy Ludzi; Pojawia się Miłość Czysta i Prawdziwa.
Tak Koniec staje się Początkiem, Szansą na Wybawienie i Odrodzenie;
Ukoronowanie Wartości, której Należy Podkreślić Bardziej Znaczenie.
Notre-Dame płonęła, z nią płonęły Wiara i Nadzieje,
ale Miłość do Wiary pokazała; że nawet; gdy Wiara się chwieje.
Na solidnych fundamentach, z Nadzieją Miłość Wielka budowana;
pokorna i łaskawa, taka; co o wybaczenie błaga padając na kolana.
Miłość cierpliwa i pełna dobrych uczynków dla stworzeń wielu,
sama daje owoce; nie trzeba jej szukać, jako oddalonego celu.
Miłość bowiem nie zazdrości i patrzy na drugiego człowieka,
to tylko człowiek z decyzjami się zmaga, bo ona tylko czeka.

styczeń 2023

Kiedy Notre Dame płonęła, płonął razem z nią fundament tego; w co wierzono. Ale modlący wierzący okazali Nadzieję modlitwą, a ratownicy okazali Nadzieję czynem (zobacz wiersz o Notre Dame). W oparciu o ścieżkę dźwiękową I Need Volunteers i The Fire is Out autorstwa Simon Franglen, który stworzył też muzykę do Avatar 2: Istota Wody (tutaj) napisano powyższy wiersz. 

Quo vadis - Historia przynajmniej 3 Wewnętrznych Przemian

Życie jest przygodą pełną tajemnic,
niezliczonych ścieżek;
mieszkających między różnymi kulturami,
tak obszernymi, by móc objąć je słowami.
Każde, jednak poznanie powinno łączyć ludzi,
powinno pojednywać mimo różnic czasem tak wszelkich;
by potem, gdy już ktoś się nauką ich natrudzi,
dokonywać rzeczy wspólnych, przepięknych i tak wielkich.
Każda, więc kłótnia czasem tak cicha;
każda zwada,
powinna skłaniać do przemyśleń, refleksji, naprawy;
nie, bo wypada,
bo na całokształt wszystkich relacji składają się sprawy.
Czy to małe, czy to większe błahostki;
oblewają ludzi nawzajem po kostki.
I tak człowiek niemal topi w głębinie swych poglądów drugiego,
raz czyniąc dobrze, a raz czyniąc coś bardzo dlań niedobrego.
Gdy to pierwsze nim kieruje i przemienia człowieka,
najpewniej i bezcenna nagroda go kiedyś czeka.
Gdy to niedobre intencje, czy nawet czyny,
towarzyszą jakiegoś człowieka zachowaniu;
przyjdzie czas, gdy pomni o odpokutowaniu,
głęboko istnieje nienazwane poczucie winy.
A, jeśli nawet i ono nie odezwie się w żyjącej istocie,
to, jak to niektórzy karmą nazywają;
od życia tacy ludzie trochę dostają,
Niemal, jak przy małego dziecka nieszczególnej psocie.
Gdyż czyny wszystkie powinny wynikać jedynie z miłowania,
dalekie powinny być od wrogości, czynu, niemiłego doznania.

(listopad 2020)

Przemiana wewnętrzna towarzyszy przynajmniej 3 bohaterom powieści Henryka Sienkiewicza, którą jest Quo Vadis. 

Pierwsza z nich to przemiana wewnętrzna Chilona Chilonidesa. 

Chilon - jest z pochodzenia Grekiem, z zawodu lekarzem, a z zamiłowania wróżbitą. Niestety dla Chilona liczy się pieniądz, a kto więcej zapłaci temu będzie służył. Jest przebiegły w pewnym sensie, ale jego zachowanie wobec innych doprowadza m.in. do zguby jego przyjaciela. Widząc na wiszącego na krzyżu, umierającego w mękach przyjaciela Chilon woła o wybaczenie... 

Przyjaciel odpowiada: "WYBACZAM" 

Chilon zauważa, że czynił źle nie wtedy; gdy widział tłumy, ale widząc dopiero jedną z bliższych sobie osób. Ludzi, z którymi już się więcej nie spotka.

Druga przemiana wewnętrzna to Petroniusz, którego dosięga uczucie. 

Petroniusz doradza Neronowi, a czasem ma się wrażenie widzi tam dalszy sens. Przede wszystkim pragnie jednak głosić prawdę, której często nie chcą wyznać Neronowi inni. Czy to znajomość, czy popędzanie do odnalezienia wyższego ja? Nie na tym tutaj się skoncentrujmy.