Notre-Dame, a Wartości Największego z Uczuć - Miłości!

Kiedyś nie było nic, nędza i kamienie;
proch w pewnym sensie wypełniał Ziemię.
Wśród wielu stworzeń przyszła i pora na człowieka,
a sam człowiek z czasem i na pomoc, gdzieś czeka.
Sam jednak człowiek z Wiary do Boga Jedynego,
stworzył między innymi Katedrę Notre-Dame;
niby tylko budynek, a mieszkanie choćby gołębi,
a to one są symbolem Czystości i Ducha Świętego.
I tak budowla będąca Katerą Marii Panny nadała wiarze wielu znaczenie,
pokazując majestat, wytrwałość pracy człowieka, dla strapionych pocieszenie.
Bywa, jednak; że nawet wytrwale i solidnie budowla zbudowana;
gdy nie dbając o tradycję jest za nietykalną traktowana;
To pojawi się coś, gdzie się zagubiliśmy; 
to pojawi się wartość tradycji, której nie doceniliśmy;
I, gdy budowla najcenniejsza jest w potrzebie,
nie ma do niej dojścia. Szukajmy wtedy w Niebie.
Nadzieją naszą gołębie. Te same, które przyniosły gałązkę oliwną dla Arki Noego;
nadzieją naszą ludzie, którzy zawalczą o to, co tak bardzo kochają. Coś pięknego.
Nic bowiem nie ma bardziej Uroczego wśród Wszelkiego Stworzenia,
niż dziękczynienie i prośba, modlitwa o... Cud Wielkiego Spełnienia.
O Miłosierdzie błagaj Koronką Miłosierdzia Bożego,
ludzie Mój Ukochany, gdy Szukasz Ukojenia i Wybaczenia Mego.
Gdyż to tak, jak z czasem; który zapomniałeś poświęcić w ogrodzie;
i nagle on usechł zamiast wydać owoce o kolejnym słońca wschodzie.
Gdyż to tak, jak z czasem; który nie został poświęcony dzieciom, czy małżonkowi;
trzeba wytrwałości, wielu dobrych uczynków i wybaczenia, zanim relacja się odnowi.
Gdy zaś trwa każde ze Stworzeń w Szacunku do Siebie,
w tej Czystości Darów i Trwaniu Obok Siebie,
Niczym Rzeka, czy Niczym Lekki Wiatr Moc Boża Między Nimi Przepływa;
a wśród Roślin, Zwierząt, czy Ludzi; Pojawia się Miłość Czysta i Prawdziwa.
Tak Koniec staje się Początkiem, Szansą na Wybawienie i Odrodzenie;
Ukoronowanie Wartości, której Należy Podkreślić Bardziej Znaczenie.
Notre-Dame płonęła, z nią płonęły Wiara i Nadzieje,
ale Miłość do Wiary pokazała; że nawet; gdy Wiara się chwieje.
Na solidnych fundamentach, z Nadzieją Miłość Wielka budowana;
pokorna i łaskawa, taka; co o wybaczenie błaga padając na kolana.
Miłość cierpliwa i pełna dobrych uczynków dla stworzeń wielu,
sama daje owoce; nie trzeba jej szukać, jako oddalonego celu.
Miłość bowiem nie zazdrości i patrzy na drugiego człowieka,
to tylko człowiek z decyzjami się zmaga, bo ona tylko czeka.

styczeń 2023

Kiedy Notre Dame płonęła, płonął razem z nią fundament tego; w co wierzono. Ale modlący wierzący okazali Nadzieję modlitwą, a ratownicy okazali Nadzieję czynem (zobacz wiersz o Notre Dame). W oparciu o ścieżkę dźwiękową I Need Volunteers i The Fire is Out autorstwa Simon Franglen, który stworzył też muzykę do Avatar 2: Istota Wody (tutaj) napisano powyższy wiersz. 

Notre-Dame płonie, ale czy musiało do tego dojść? Przestrzegajmy reguł z miłości, nie miłosierdzia!

Dzwon, dzwon.
Słychać jego głęboki ton.
Ptak. Tak.
Jego lot to czasem znak.
Ptak może unosić się wysoko,
niczym wieże Notre-Dame;
Ale też ptak może być, gdzieś nisko,
całkiem sam.
Bywa, że przeplatające się życia,
człowieka i zwierzęcia,
którego terytorium się naruszyło;
Krzyżują się tak,
że jedno zagraża nie tylko sobie,
ale i innym wśród, których żyło.
Gdy ogień, który wynaleziono,
aby ciepło przynosił,
czy zapewniał bezpieczeństwo;
W zakamarki wieży wniesiono,
a nikt nie prosił,
ogień stał się, jak przekleństwo.
Niedostrzeżony, bo w miłosierdziu był już wyczekiwany,
pojawił się, tak dla wszystkich gdzieś niespodziewany.
Uznawany ja nie wierzę, uznawany to znów omamy,
a ogień się rozwijał, by być zauważony przez inne organy.
Dla dobra wspólnego, ile stworzeń w świecie żyje,
każde powinno zwracać uwagę, na reguły innych;
Dla dobra wspólnego, ile różnorodności świat kryje,
każde stworzenie jest do ukochania i poszanowania.
Notre-Dame płonie a wszystkie drogi zamknięte,
rozbudowano miasta, sieci uliczne, rąbnięte.
Plany uliczne, plany budowlane zaniechane,
teraz każdy drobiazg daje o sobie znać,
a ludzie wiedzą, że szybko nie pójdą spać.
Ogień się rozrasta, serca łamią się od bólu,
tyle zniszczenia w miejscu historii budowanej przez lata;
znika powoli nadzieja, że los jeszcze z nią nas poprzeplata.
Modlitwy do nieba, rezygnacja i rozpacz niecierpliwości,
w niejednym sercu to ona właśnie, gdzieś głęboko gości.
I nagle zjawia się na drobiazgów najcenniejszych szansa ocalenia,
na ostatnich procentach baterii dochodzi do Cudu Wybawienia.
Ogień dalej się pali, ogień się nadal nie zatrzymuje,
być może budynek się zaraz zawali, ludzi się hamuje.
Wykonujący swoją pracę walczą do końca, aż ktoś lukę znajduje,
dostęp do wieży wydaje się otwarty, ochotnik niech ją uratuje.
Wolontariuszy szczerego serca i wielkiej wiary okazuje się więcej niż się zdawało,
idzie kilku ochotników tam, gdzie ogień wielki; a zderzenie dwóch światów powstało.
Po błędach i nauczkach, po przejściu drogi różnymi sposobami,
ochotnicy gaszą pożar, nadzieja mierzy się z wiarą i miłością;
praca, którą tak precyzyjnie w drobiazgach teraz wykonają sami.
Na koniec przychodzi tylko pytanie,
czy lepiej żyć spokojnie i przestrzegać reguł,
pamiętać o historii i znaczeniu wartości każdej pracy, czy tradycji;
Czy zastanawiać się, czy coś zostanie,
gdy świat do krańców wytrzymałości się sprowadza niczym organizm człowieka,
relacje i zdrowie zawsze będą Nam towarzyszyć, tylko; kiedy z miłością się na nie czeka.

sierpień 2022 (20-23)