Motylek - Szkoła Uczuć (A Walk to Remember, 2002). Wiersze Filmowe

 "- Motylek, róża czy gwiazda...
 - Motylek"

(A Walk to Remember, 2002)

Owady dzielą się na gatunki,
jedne z nich to motyle,
Rośliny mają różne odmiany,
jedne z nich to róże,
jakże przybierają na sile,
gdy stają się już duże.
Niebo składa się z pyłów,
jedne z nich tworzą gwiazdy,
tworzące całość, jak...
skupiona gromada owiec gazdy.
Jednak zarówno motyle,
jak i kwiaty czy gwiazdy,
podatne są na zmiany,
gdy z czasem świat wokół,
jakże jest traktowany.
Unikalne, szukające swojego miejsca,
przez początki życia,
by dopiero, jak brzydkie kaczę,
dopiero po złabędzieniu,
wyjść na świat z ukrycia.
Lecz róża piękną, która rośnie i pachnie,
gwiazda zaś stoi i mocno pięknie świeci,
a tylko motyl ma to szczęście,
że po wyjściu z kokonu jakże do góry leci.

(kwiecień 2013)

Inspiracja sceną z motylkiem w Szkoła Uczuć (2002). Rola główna Mandy Moore. Ta sama aktorka podkładała głos pod Roszpunkę w Zaplątani Disney'a (ang. Tangled). 

Barbie Movie: Barbie jako Roszpunka - Wiersz zainspirowany Muzyką

Weź pędzel do ręki,
przesuń lekko w prawo,
zobacz co powstanie;
Weź pędzel do ręki,
przesuń lekko na lewo,
namaluj swoje ubranie.
To, w którym widzi Cię świat,
wymaluj duszę,
Promienie słońca w jasny dzień,
lub niepogodę, to co Cię określa,
Wymaluj duszę,
niech obraz odpędza potem cień,
gdy kręgiem się wokół zakreśla.
Weź pędzel do ręki,
maluj życie, światła migocące,
Weź pędzel do ręki,
maluj konie po stepie biegnące.
Kolorowe łąki, lasy,
lustra błękitnych strumyków i wód,
Motyle tu latające,
i lądolody przynoszące duży chłód.
Gorące pustynie, zielone ogrody,
maluj nowe postaci przygody.

(czerwiec 2013)

Oryginalny tytuł:

Barbie as Rapunzel: Imagination

Inspiracja: "Rapunzel Theme", Written by Arnie Roth, Performed by Becky Taylor)* - Barbie as Rapunzel (Barbie jako Roszpunka). Roth skomponował ścieżkę dźwiękową, którą wykonała the London Symphony Orchestra. 

U niej w domu (Dans la maison 2012), czyli nie ucz dziecka za wcześnie! Tego, na co przyjdzie czas!

"The sun was setting, and its rays were
gently caressing her legs and neck.
Esther, Esther ...
The woman who was awfully bored,
fell asleep on the couch.
I watched her sleep,
listening to her breathing,
and again felt how
strongly I'm drawn to her"

(Dans la maison, 2012, Kino Świat)

(Scenariusz: François Ozon

Na podstawie: Juan Mayorga, El chico de la última filaNapisy en: opensubtitles.org)

Jasny przestronny pokój,
otulony unoszącą się w powietrzu wonią,
wonią delikatną, gdyż ich właścicielka
spoczywa na wyłożonej delikatnym obiciem
położonej po środku pomieszczenia kanapie.
Na twarzy radosny spokój,
pojedyncze włosy od jej ciała nie stronią,
lecz przylega do niej ich garść niewielka,
a oddech współgra najpewniej z serca biciem,
jest chłodno, stąd pot z jej skroni nie kapie.
Za to widać,
że na nogach wystających spod jej letniej sukienki,
pojawia się, gęsia skórka,
wyłaniają się na skórze pagórki, jak w rytm piosenki.
Ma lekko rozchylone usta, coś jej się śni,
ach, ma Esther, powiedz o czym śnisz,
zdradź ten sekret, tylko mi, tak, tylko mi.
Czarne długie rzęsy lekko jej drgają,
to unoszą się, to znów powoli opadają,
Ach Esther, moja Esther, czy to dobry sen,
czy może ten, który jest zły,
podczas, gdy mamy taki piękny tutaj dzień,
który być może tracisz na sny.
A może po prostu w Twym śnie jest coś pięknego,
coś co Cię w pełni zadowala,
dopełnia szczęścia, z takiego dnia codziennego.
Mimo, że trudno uwierzyć,
by coś mogło w nim być nie idealnym,
podczas, gdy Ty, droga Esther,
jesteś, jakby tym światem nierealnym.

(lipiec 2013)