Czy pamiętasz tą ciepłą jesień? Pytam na początku lata...

Czy pamiętasz tą ciepłą jesień?
Kiedy mimo wszystko chciałeś służyć okryciem,
aby kobieta; która obok była nie zziębła; 
choć może nic nie mówiła, 
a się z tym przed Tobą kryła.
Opiekuńczy, jak ojciec podczas spaceru;
nieustraszony, jak wojownik;
gdy zagubieni byliśmy w środku lasu,
jak kapitan statku mocno stojący u steru;
nie, jak chłopiec robiący dużo hałasu.
Węzeł, co dwoje ludzi tak mocno trzyma,
raz puszczany swobodnie, raz ciaśniej;
a niekiedy dzieliła Nas psia mała dziecina.
Drzewa promienie na liście jesienne przecież rzucają,
a moje myśli po dziś obraz ten, przed oczami podają;
Zagubieni tam, gdzie ścieżki poznaczone,
lecz, jakby ich po prostu nigdzie nie biło?
Czy Kochanie, nawet wtedy Twoje serce;
Twoje serce mocniej mówisz nie zabiło?
Pomniki przyrody, kamienie i ławki; 
co historii kawałek nie mały na pewno widziały,
uszy zwierząt i dusze drzew, które wiele słyszały.
Ukochany róże mają kolce, i to nie widok wesoły;
lecz wiem, że nie było tam wtedy żadnej pszczoły.
Tylko my, i nasze wspomnienia,
i te, które nie zawsze się wymienia.
Zagubieni w środku lasu,
oczy w analizie drugiego pogrążone;
mimo przejeżdżających dwóch kółek,
to nie nimi tak przecież rozkojarzone.
Smak pokarmu, które się w gruncie rzeczy nie czuje;
bo człowiek, człowieka i maleńkie zwierzę obserwuje.
Spacer rodzinny, choć rodzina; jeszcze dzieci nie spłodziła,
choć on nie był jeszcze mężem, ona żoną, a psina... żyła.
Radość ze spaceru miała, obserwowała;
po co też tych dwoje połączyć może,
czy długo jeszcze będzie na dworze.
I kiedy... na ręce przyjdzie, że będzie trzeba zwierzę brać;
dwa koła potrafią tak mijać, że robi się niebezpiecznie,
i małe stworzenie Boże ma prawo się przecież czegoś bać. 
czerwiec 2023

Ile w tym wierszu wspomnienia prawdziwego, a ile dopisanych strof; ile przeinaczeń lub nie. Tylko Bóg i Nas dwoje z psem naprawdę wie!

Gdzie skowronka śpiew, tajemnica ukryta pośród drzew

Gdzie skowronka śpiew,
tajemnica ukryta pośród drzew;
Tylko głowa, co widzi wartość we wspomnieniach,
zapamięta najpiękniejsze chwile;
i będzie je trzymać, nie wiem ile.

Czasami bowiem nawet zwierzę,
co pomaga zatrzymać dystans między dwojgiem ludzi,
jest, jak narodzone z nich dwojga w przyszłości dziecię;
które kocha bezpieczeństwo i ciepło,
ma wrażliwość, której tak wielu brakuje na tym świecie.
I to, dzięki niej słyszy od tych, co już się znają;
że to naturalne i piękne; choć ludzie przed tym uciekają.

A potem budzą się daleko, budzą się sami, 
dowartościowani do cna, i w mig opuszczeni;
gdy w końcu po sukcesach zostają wręcz sami.

Lecz Ci, co pracowali; co pomagali innym
także tylko z serca dobroci;
W końcu i im życie drobiazg po drobiazgu
niejeden, co mu pomógł ozłoci.
Są bowiem rzeczy, których za pieniądze nie kupimy,
zdrowie, miłość, ciepło i spokój duszy;
coś za czym kłamie ktoś, jeśli stwierdza: Nie tęsknimy.
Jeśli kochasz to pamiętasz, jeśli kochasz tęsknisz choćby tylko czasem,
a najpiękniejszy związek jest niczym dobry las;
rzeka symbolizująca miłość;
przebiega tu i tam przez niego, co jakiś czas.

Miłość, zrozumienie siebie nawzajem w poszanowaniu do swojej odmienności,
gatunku, rasy, płci, zachowań w okresie dojrzewania, jak i dorosłości,
akceptacja siebie nawzajem ku trwałemu związkowi i jego zażyłości.
Ten kto kocha ma swój język we dwoje, ukryty wśród drzew;
i on, ona wie, gdzie i po co tu, czy tu leżę, biegnę, stoję. 

maj 2023

Peaceful music, Relaxing music, Instrumental music "Birds of Spring" by Tim Janis
 1 with 2 inspirations for verse. 

Ogród Roślinności w Zatoce Delfina, czyli o... Miłości :)

Ocean jest pełen możliwości,
więc wielu nie widzi w ogrodzie przyszłości,
wielu po świecie, jak te delfiny podróżuje;
niewielu, jak te ssaki dom i rodzinę buduje.
Ogród wymaga czasu, drzewo lat,
aby konar jego stał się gruby i uniósł człowieka;
Liść zanim pośród niego wyrośnie owoc,
najpierw pełnię kwiatów niejednych przeczeka.
Ocean jest pełen tak możliwości,
lecz, kiedy czasem delfin dopływa do zatoki;
zauważa morze roślin obfitości,
jak i człowiek się zachwyca widząc jej uroki.
Ręce spracowane ogrodnika, choć mówi;
że to była prosta droga,
Ręce w zadrapaniach, gdy gałęzie chwytały,
zabrudzone paznokcie, które plewiły;
aby niejedne rośliny do słońca dostęp miały.
Twarz, która przez słońce się zanadto spaliła,
czy włosy, które scieniowało mocniej przygrzewając swymi promieniami;
I własną drogę, która go do niej sprowadziła,
jakże obfitą w podróże, lecz beznadziejną, bez tego co tworzymy rękami.
Miłość zrodzona w Zatoce, gdzie błoga ilość roślinności,
przyroda narosła przez lata, którą odwiedziło wielu gości.
I mała rybka, i kret, i mały robaczek,
i niejeden kwitł i znikł tutaj krzaczek.
Roślinność Zatoki w Zazdrość budującą uzbrajająca człowieka,
bujność Roślinności Zatoki go Zawstydzająca;
Aby budował, wykańczał, na wszystkie zdobyte sposoby dekorował;
ogród, którego piękno będzie gdzieś w przyszłości,
ogród, którego piękna na starość wreszcie, kiedyś i sam też doczeka.
Delfiny to towarzyskie stworzenia,
więc mając; gdzie wracać same do brzegu podpływają,
Delfiny to towarzyskie stworzenia,
więc mając, gdzieś spokój same też potomstwo wydają.
I tak z Delfinami powstaje Zatoka, pełna miłości i Boskiego Stworzenia,
Zatoka nie tylko pełna Roślinności, ale i taka, co niejednego przemienia.

luty 2022