Pustynia grząska, a piasek się przesypuje;
grzechotnika słychać, co coś przyśpiewuje.
Woda się, jakby rozchlapywana z fontanny wylewa,
z szarfami przychodzą niewiasty do sali sułtana,
a z zakamarka, gdy żadna się tego nie spodziewa,
wydobywa się mąż za mężem i każda już spętana.
Kafelki się ruszają, niczym pianina klawisze;
podłoga w dół opada. Czy tylko ja ją słyszę?
Piach przemieniony w stoki pełne białego śniegu,
tam spadają wszyscy, przewracając się w biegu.
Śnieżny puch się mieni, nie widać tu kamieni,
tylko błyszczące drobiny, błyszczące płatki;
co niejedno serce mogłyby rozradować,
lecz pozostają niezauważone, jak statki.
Jak okręty, co niewidoczne są; gdy mgła je przesłania,
każdy z osobna się spieszy, każdy do swojego posłania.
Do tapicerki wplecionej w auto rozmaitej maści,
i zaczyna się wyścig, życie na skraju przepaści.
Z jednej strony torpeda i wybuchające sztuczne ognie,
gdy czuje się szybkość na zakrętach,
zakręca między monumentalnymi kolumnami.
Z drugiej strony jazda po szybkiej trasie prostej,
bez rozmachu. z pod ręką dobrymi hamulcami.
Auto auto wymija na niejednym małego miasteczka szlaku,
to, że nie ma drogi solidnej kierowcom narobiło tylko smaku.
Auto za autem podąża, pościg jednych rozsądny,
a drugich bez rozwagi,
Auto się przetoczyło, przez szybkiego kierowcy,
chwilę wprost nieuwagi.
Sztuczne ognie na zamku wielu ludzi zachwycają,
a pod zamkiem fundamenty, jak monument;
i Ci, co się ścigali i przetrwali, kwiaty składają,
Uważaj ku przestrodze, uważaj na drodze.
Szybka jazda, jak sztuczne ognie zachwyca,
niejedna kobieta chytra, choć ma piękne lica.
Niejeden mężczyzna, co niewiasty uwodzi,
niczym te kobiety w sali sułtana mężów wstęgami,
lecz prawda wychodzi na wierzch.
Zawsze... Nie tylko, jak się niektórym zdaje czasami.
luty 2022
