Choć na dworze deszczowa zima,
choć sztorm w niejednym regionie;
Jeśli nie śnieżny, to konfliktami przepełniony,
Jeśli mam za co dziękować, to za zwykłe dziś!
Napotkana w autobusie modląca się kobieta,
I ta wkładająca coś w moje dłonie;
co za pewnym okienkiem tylko jej dozwolony,
kontakt z drugim człowiekiem. Zwykły dzień.
Tak zwykły, a niezwykły; choć tak prosty,
a jednocześnie tyle nowości w nim było;
Jak ten motyl, co się przeradza z kokonu,
Jedno i to samo stworzenie,
teraz w nowym ciele będzie sobie żyło.
Ziemia tak pragnie odpoczynku,
otulenia się ciepłem każdego człowieka;
Taką dobrą ręką, a prostą;
jak ta dłoń malutka dziecka na nie czeka.
Dotyk trawy, która muska ręce wiosną;
dotknięcie zbóż, z których chleb się potem wypieka,
zasmakowanie samego pieczywa czując,
jak dotyka podniebienia i w ustach się rozpływa.
Dotyk trawy, która daje takie poczucie bezpieczeństwa;
gdy otulać może Nas zimą, jak to robiła wiosną;
Woda ciepła, wiatrem ogrzewana, jakby żywa.
Jeśli mam za co dziękować, to za zwykłe dziś!
Dziś, którego być może nie zachować na długo tak w pamięci,
dziś, którego być może nie muszę zapamiętywać,
dziś, które po prostu jest kolejnym dniem;
choć mógłby być w nim skarb, który do życia bardziej zachęci.
Ale dziękuję Dziś za Dziś, bo niektórzy i tego Dziś nie mają,
niech im Błogosławi, niech w spokoju na górze odpoczywają.
styczeń 2022
Andrea Bocelli, Ariana Grande - E Più Ti Penso tak w tle leciała, gdy pisano ten wiersz. Cokolwiek te słowa z piosenki oznaczają, bo nie znam tego języka :)
